Trots!

Na alle snel opvolgende chemoos deze week, was het gisteren het familie-toernooi bij Roomburg.

Met de van Rijntjes en de Smith-jes vormden we een geweldig dreamteam!

Zou Isa wel mee kunnen of niet..

Maar jahoorrr, ze ging mee!

Tot het bittere einde is ze gebleven! Ze heeft zelfs een paar keer meegespeeld!

Doodeng vond ze het, tussen al die mensen bij Roomburg die keken, eerst niet mee durven hockeyen maar in de tweede wedstrijd stond ze daar..

Dapper maar de veiligheid opzoekende van haar vader.. (alsof die kan hockeyen ;-) )

Stick in haar hand, klaar voor de bal!

Als een trotse moeder stond ik als wissel langs de kant te kijken naar onze drie mooie hockey-dochters!

Later stond ik even te kletsen met de coach van Isa bij de bar, komt het liedje: "Niemand laat zijn eigen kind alleen" van Willy en Willeke Alberti.

Daar kwamen toch even een paar tranen..

Ons team werd laatste! Maar alle meiden uit het team hingen de medaille die we hadden gekregen om Isa dr nek..

Kinderen genezen kinderen! 

Kunnen volwassenen nog wat van leren..

Trots op alle meiden uit het team, hun betrokkenheid bij Isa en de andere twee is ontroerend om te zien.

We waren een echt dreamteam!

Afgelopen dagen waren lastige dagen. Isa is erg moe, veel misselijk, last van haar buik. Daarnaast is ze voor een ADD-er heel erg rustig. Veel slapen. Het liefst gaat ze naar school maar dit lukt echt niet. Zelfs een film kijken is erg zwaar. 3/4 van de film ontgaat haar. Lachen is er deze dagen echt niet bij. Als er een glimlach verschijnt dan is deze als een boer(in) met kiespijn. Haar haren vallen steeds meer uit. Zelfs de cliniclowns zijn momenteel kut-clowns. Erg pittig om je kind zo te zien. 

In afzondering zitten we in het Sophiakinderziekenhuis. Het is onze eerste dinsdag. Isa heeft een verlaagde weerstand en mag niet meer over de gang. Zeker niet op dagen door de week. Dan is het op de poli veel te druk en dus veel te veel bacterieen en vatbaarheden. In een hokje van 3 bij 4, incl badkamertje moet Isa verblijven. Bloedtransfusies ondergaan om haar bloedwaarde omhoog te brengen. Chemo's krijgen om de leukemie te stoppen! 

Het was de de ochtend dat ik (Marco) de nacht doorbracht bij Isa. En daar waren ze. Hup en Moes. 2 cliniclowns. Mijn eerste reactie was dat Nicole nu wel heel erg jaloers zou zijn... (zij is degene van ons die clownscursussen heeft gevolgt) 

Heel wonderlijk: Hup en Moes komen binnen en weten in een korte tijd even onze gedachte te verzetten. Even niet met de ziekte bezig te zijn. Isa en ik genoten volop. Hoe simpel, hoe ontspannen, hoe geniaal! Om Nicole te plagen hebben we een foto van hun en Isa mogen maken. Hen ook vertelt van Nicole haar ambities (hihihihi).... dat werd auditie doen de volgende keer. 

Gelukkig geeft ons ziekenhuisschema aan dat we veel vaker op dinsdag in het ziekenhuis moeten zijn. Een klein lichtpuntje in deze tunnel!

Voor de rode neuzen (die we besteld hadden voor een partijtje en veel te laat binnen gekomen waren) hadden we meteen een bestemming: De Cliniclowns. Konden zij deze goed gebruiken en uitdelen aan andere kinderen die ook even in deze magische wereld wilde verkeren. www.cliniclowns.nl

Op 15 februari 2013 ontvingen wij rond 22.00 uur het nieuws.... uw dochter heeft leukemie!

De deuren van de hel gaan dan open! Zeker als je dan ook nog hoort dat ze niet in het LUMC kan verblijven maar de volgende dag naar het Sophia-kinderziekenhuis te Rotterdam overgebracht moet worden. Ook dat nog.....!!! (Wel met de ambu, dat was dan wel weer interessant voor Isa)

Isa werd in december 2012 ernstig ziek. Ze kreeg de griep, 2 weken boven de 40 graden koorts. Meteen de eerste avond zat Nicole met Isa op de dokterspost omdat bijna 41 gr. toch wel erg hoog was. Na enkele dagen hebben we de dokter geconsulteerd omdat de koorts toch wel erg lang aan bleef. Na enkele bezoeken en flink uitzieken (met ondersteuning van antibiotica) kwam Isa er toch bovenop. De 2 maanden erna waren maanden van kwakkelen. Steeds weer korte periodes van koorts, van zich niet lekker voelen. Voor een ADD kind lag ze wel erg veel moe op de bank. Ook in deze periode was er contact met de huisarts. 

Op 14 februari was Isa bij haar opa en oma. Weer kwam ze met koorts uit school. Opa en oma zijn naar hun huisarts gegaan omdat ze klaagde over pijn in de schouders en pijn achter in haar rug (vlakbij haar nieren) die niets waar kon nemen. Wel was het advies om de dag erna weer naar de eigen huisarts te gaan voor wederom een urine-check. Dit kregen we medegedeeld toen wij in de file stonden op de terugweg van een begrafenis van een oud leraar van Marco. Daarvoor hadden we heerlijk gemountainbiked bij Baarn in de buurt. 

Op de 15e zijn we meteen met Isa naar de huisarts gegaan. Deze constateerde wederom geen afwijkingen in de urine. Toch wilden wij nu verder onderzoek. Dit kon echt niet langer! Dan een bloedonderzoek. Enkele vakjes werder er aangekruisd waarop het bloed bekeken zou moeten worden..... en bij het verlaten van de praktijk nog even dat ene vakje..... het zal toch niet...... om het uit te sluiten!

Het was het vakje van de verschillende bloedwaarde!

Die middag werden we al opgebeld dat de aantallen in het bloed wel klopte maar niet de vorm van de bloedlichaampjes. De huisarts wilde een vervolg-onderzoek en had al overleg gehad met een kinderarts. De huisarts was zo vrij geweest om een afspraak te maken met een kinderarts. Dit was geen enkel probleem, hier gaan we volgende week wel heen..... Neen! Die afspraak was voor diezelfde avond om 18.30 uur. En neem maar voor enkele dagen spullen mee voor Isa want ze moet vast blijven slapen voor een paar dagen om Isa te onderzoeken.

Opa en oma kwamen oppassen en wij met Isa naar het ziekenhuis.

Daar aangekomen begonnen de onderzoeken gelijk, bloedtesten, longfoto's, echo, weer door artsen bekeken en bevoeld.

Lymfeklieren wat opgezet, mild vergroot...

Nicole heeft het een en ander gegoogled op de telefoon.... de ergste ziektes kwamen eruit..... Toch maar niet meer kijken. worden we niet echt vrolijk van.

En dan komt er een arts die vraagt of wij even mee willen komen, het gezicht is strak. Of Isa even alleen wilde en kon blijven. Aan ons water voel we het al!