wisselend

Er zijn van die momenten dat mensen en ook wij denken dat het beter gaat. Natuurlijk weten we dat de behandeling nog niet voorbij is. Toch zijn er korte periodes dat Isa lekker in haar vel zit, dat haar lichaam en gezicht lijkt te slinken, ze weer lol heeft en haar ogen begrinnen te stralen. Maar deze momenten zijn spaarzaam. Afgelopen weekend gingen we naar Burtonville met de fam van der Mark/Matieu. Isa had haar Dexa periode, dus al ingecalculeerd dat we het rustig aan zouden doen. De pannenkoeken waren mee om de raspatat te compenseren.... Toch had ze het zwaar. Zaterdag lag ze veel op de lounchset en ook zondags mocht Nicole niet van haar zijde. Ze wist niet meer hoe ze het had, hoe ze zich moest gedragen en wat ze wilde.....

Tijdens de fietstocht op de beklimming van de Wanne kreeg ik een App "komt je naar de boerderij, Isa trekt het voor geen meter en wil naar huis" Het werd een snelle afdaling, doortrappen. Snel de auto inpakken en op naar huis. 5 uur hebben we erover gedaan; Eerste de jassen vergeten waardoor we weer terug moesten naar de boerderij, gelukkig waren we nog niet zover opweg, Om vervolgens vanaf maastricht in de file te staan en ons te begeven in het drukke verkeer. Zelfs het in de auto zitten trok Isa voor geen meter..... Waarom file, waarom warm,,,, etc etc.....

Dit zijn situaties, dan wil je het zo licht mogelijk voor Isa maken, dan bepaald zij het reilen en zijlen van het gezin. Ook Sam en Evi schikken zich erbij in. Alles om het zo dragelijk mogelijk te maken voor Isa. Een auto is dan een hele kleine ruimte en dan ben ik zo trots op alle meiden! Zelfs Evi en Sam doen dan hun uiterste best om het leven op dat moment zo prettig mogelijk te maken.....