zomaar een dag

De dexadagen zijn weer een feit. Eergisteren begonnen en meteen al resultaat. Isa reageert deze keer weer extreem en meteen. Donderdag begonnen en vrijdag al niet naar paardrijden kunnen. Te moe, te veel last van haar chemo's. een echte teleurstelling voor haar. Echter Sam had deze avond ook haar verjaardag voor de familie en vrienden gepland..... Het was een mooi en leuk feest. Ondanks de drukte (vooral in gedrag van die pubers) genoot een ieder. Aan Isa was te merken dat ze het eigenlijk niet aankon. Vlekken in haar gezicht, vermoeide blik. Uiteindelijk is ze bij oma Greetje op haar schoot gaan zitten.... Ze zou met oma mee gaan omdat wij die dag erna met Sam een dagje Amsterdam zouden doen voor haar verjaardag..... 'Ben je er klaar mee schat' vroeg ik haar....'Ja' zei ze volmondig. waarop oma haar wijn liet staan en haar meteen meenam naar huis... de rust in.....Later gaf Isa aan dat ze eigenlijk meteen bij het dichttrekken van de deur al heimwee had (niet dat ze geen zin had om bij oma te logeren maar het was het verlaten van de veilige haven) 

De dag met Sam was top. Ontspannen, gezellig, mooie stad, kind dat volop genoot.... kortom een succes. Evi was bij Jasmijn gaan spelen. Wel hadden we ingecalculeerd dat Isa moe zou zijn na een dagje oma en van de avond ervoor. Dat betekent dat ze zich gaat afreageren en niet lekker in haar vel zou zitten.... Dat bleek ook.

Na het dagje Amsterdam zijn we Isa gaan ophalen. Een dagje vol plezier bij oma.We moesten meteen door want Sam had nog een feestje (van verlate Sint) met vriendinnen dus er was enige haast en plotselinge omschakeling voor Isa. In de auto begon het thuis komen al. Het huilen was begonnen. Isa wilde dit, Isa wilde dat, Isa had honger, wilde keuze uit 3 gerechten, aardappels groent vlees, patat of kaasfondue. Ondanks de haast voor Sam haar feestje zijn we maar gestopt bij een benzine station....ff iets halen voor de ergste trek. Mede door het gehuil van Isa gaf Sam geen enkele tegenspraak. En dat terwijl ze constant vroeg hoe laat het was, hoe lang het nog duurde en welke app's ze binnen had gehad.... 

Thuis aangekomen zijn Nicole en Isa meteen naar de snackbar gereden en Sam en ik meteen naar het feestje. In de snackbar kregen ze de bestelling cadeau. Weer zo'n geschenk uit een onverwachte hoek. Een pracht gebaar. Isa vergat te proeven... de friet en kipvingers gingen er in als zoete broodjes. Tussentijds kwam Evi thuis.... ff een kort bakkie met Tjaart. Weer iets dat Isa in Dexa niet trekt.... te veel geklets, te veel geluid. En in fluisterstand bereiken onaardige opmerkingen mijn oor. Vlak daarna ging Isa weer los. Ze wilde meer friet, meer kipvingers. Ze had nog honger....wilde eten.... wij hadden niets lekker.... alles wat we in huis hadden was niet goed genoeg......Ze had honger..... Ze was moe..... Ze wilde niet meer..... Ze wilde geen medicatie....... Ze was er klaar mee..... Ze wilde geen kut Kanker...... Een en al wanhoop! Na een strijd, overtuigingskracht, liefde, aandringen, etc had ze toch haar medicatie genomen....en brachten we haar weg naar haar bed. Gauw slapen! Iets wat erbij komt is dat Isa Forlax moet nemen voor haar ontlasting. 2wkn geleden moeten we voor obstipatie naar het ziekenhuis.... dus ze moet de forlax nemen. Nu bleek dat Oma deze niet gegeven had omdat isa daar gepoept had, dus dan hoeft het niet meer!. Opzich een begrijpelijke keuze en toch vermoeiend. Het zijn de zorgen die je overdraagd aan een ander. Net als melk die over de datum is toen Isa bij een vriendinnetje ging spelen, Isa vroeg toen of haar overlevingskansen verkleind waren toen ze van de melk gedronken had. We proberen alles zo goed en volledig mogelijk te doen en dat maakt het uit handen geven lastiger. 

Nu dit hoofdstuk afgerond was ging het volgende hoofdstuk beginnen. Evi trok alle registers open. Ze wilde niet naar bed, gaf een grote mond, wilde niet luisteren, werd obstinaat.... kortom... strijd!!! Dan is het meteen weer omschakelen naar opvoeden... Haar uitleggen dat dit nu niet kan en mag en dat Isa zo doet door haar medicatie maar dat zij zich niet zo mag gedragen!

En dan zit je nu op de bank.... na een heerlijke dag met veel te veel afwisseling..... Een dag met alle 3 de kinderen hun eigen intieme momentjes met ons als ouders. Los van dat de kinderen het elders goed hebben.... wij zijn nu hun thuishave, waar zij zich veilig voelen, niet op hun tenen hoeven te lopen, even mogen ageren, even irritant mogen zijn. 

Maar het is zo dodelijk vermoeiend!