Turbulente dagen deel 3

Zaterdag 13 april:

Om tien uur moest Isa in het Sophia zijn voor een chemokuurtje van vijf minuten.

Dat was zo gebeurd. Evi moest hockeyen in Den Haag dus wij op de terug weg gaan kijken..

Evi was blij verrast dat we kwamen kijken! Ze speeldde goed! Roomburg won (en terecht).

Daarna met de meiden naar huis, Isa lekker even op de bank maar ze stortte al snel in.

Marco ging met Evi op de fiets naar Voorschoten om Sam aan te moedigen bij de hockey.

(helaas werd die wedstrijd, onterecht overigens (te hoogspelende meiden ingezet bij tegenpartij), verloren)

Half twee was er met het hockey-team van Isa, ter ere van Isa, een taart-versier-moment voor de wedstrijd afgesproken.

We moesten Isa bijna dwingen om van de bank te komen. Ze was moe en lag lekker.. Tja, dat zijn weer van die keuze momenten, waar doe je goed aan.

Ze zag er natuurlijk erg tegen op, vond het rete-spannend om die meiden allemaal te zien.

In de auto draaide ze al bij en had ze er ook wel een beetje zin in.

Daar aangekomen was het erg ontroerend om te zien hoe de meiden betrokken zijn bij Isa.

Maar wat is het ook lastig om als ouder je kind daar te zien, allemaal gezonde meiden om haar heen, Isa een beetje onwennig maar warm onthaald.

Isa kijkend of ik wel mee naar binnen liep.. Ies, ik ben hier, achter je.. En hup, weer een stapje verder die gang in.

Na tien minuten kon ik even los, even een traan laten, traan wegvegen en naar de meiden van het team (ook een beetje mijn meiden na het coachen van de zaalhockey-wedstrijden).

Ze stonden heerlijk bij de konijnen in de tuin, kinderen zijn zo flexibel, even aftasten en hup weer door in het leven.

Isa hield het maar kort vol, voor haar al te lang.

Na een uurtje zijn we gegaan, nadat ze al 20 minuten bij me op schoot had gezeten.

Sterre en Puck hielden haar goed in de gaten.. Lieve vriendinnen..

Eenmaal thuis, op de bank, moe, slapen, veel slapen..

's avonds toch even temperatuur gemeten, werd wel steeds hoger, 38,3.. Vanaf 38,5 staat er standaard voor dat je moet bellen en dat je moet komen om tekijken of er geen infectie is.

Als dat zou is, moet ze aan de antibiotica en dat wordt meerdere dagen achter elkaar gegeven via een infuus, dat zou opname betekenen.

Toch alvast even gebeld, we hoeven nog niet te komen maar wel goed in de gaten houden.

Na een uur was het 38,7 en ja, er werd overleg gepleegd met de oncoloog die later terug belde.

Ze moest komen, hij wilde een ambulance regelen maar ze was eigenlijk qua ziektebeeld ook nog wel "goed", dus we mochten haar zelf vervoeren.

Dan gaat de regelmodus aan; binnen twee minuten stond Bas voor de deur, nam het stokje over voor de andere meiden en hij zou wachten tot opa en oma er waren. 

Wat geweldig, wat heerlijk, vrienden in de buurt die alles uit hun handen laten vallen zodra er iets is.

Vrienden die hun telefoon meenemen naar bed, die altijd paraat staan, al is het soms om even stoom af te blazen.

Marco heeft ietsiepietsie te hard gereden naar Rotterdam.

Aangekomen in het ziekenhuis stonden we eerst bij de afdeling oncologie maar we moesten naar de spoedeisende hulp, daar waren de artsen en daar zouden ze bloed afnemen.

Tja, dan begint het wachten.. Isa vond de naam spoedeisende hulp ook maar belachelijk.. Waarom moeten we dan zo lang wachten??

In de behandelkamer viel ze steeds een beetje in slaap.

De kinderarts, kwam na lang wachten op de uitslagen, langs en ze vertelde dat er geen infectie in het bloed te zien was. Dat ze Isa wel voor een nachtje ter observatie wilde houden.. 

Dan ga je, naar de afdeling, Isa in bed stoppend, Marco naar huis om opa en oma af te lossen, de nacht in...

Isa had geen koorts meer en mocht de volgende dag, rond half twaalf, na een chemoo-shotje en wat instructies weer mee naar huis.

Thuis heerlijk op de bank liggen, dvd kijken, thuis komen en even de tuin in.

Marco ging de Amstel Gold kijken bij Peter.

In de tuin hebben we samen de bloemen-tuin-schilderijen bij de koeien op gehangen en daarna op de trampo..

Daarvoor al met Evi, dan is het wild, hoog en doodeng (althans voor mij, Evi vond me een truttige moeder) maar heerlijk gelachen met dat gekke kind.

Daarna met Isa, rustig, ze is zo breekbaar, maar ook aan het uitproberen, wat kan mijn lijf aan, wat durf ik, wat voelt goed.. Een lach, hardop, aanstekelijk van een ziek 11 jarig meisje die geniet op de trampo..

Nog even met dr grote gekke zus Sam, hoe lief die is voor dr zusje op dat moment, hoe voorzichtig, hoe ze elkaar aankijken, vol zussenliefde..

Wat een drie prachtmeiden bij elkaar..

Terug naar de basis!

Genieten van de goeie momenten, de rust, de basis in het leven, het welzijn van je kinderen.

Ook lastige momenten, vol onzekerheden, verdriet, onmacht, tussen ons als ouders, de rare bizarre situatie, boos zijn, onbegrip.

Isa verliest op dit moment haar kind-zijn, Sam en Evi verliezen een stuk aandacht die we uit alle macht proberen te ondervangen, wij als ouders verliezen dingen.. Allevijf leveren we in.. Dat is "gelukkig" voor anderen niet altijd voor te stellen. 

Wat nu belangrijk is rust,

Rust in een gezin met weken vol onrust voorafgaande aan de diagnose.

Rust in een gezin met een kind met leukemie.

Rust in een gezin met twee gezonde meiden.

Rust...

In die rust kunnen we de strijd aan!

Na het gevecht, na de strijd, komt de rest..