Turbulente dagen deel 1

Donderdag 11 april:

Spannende dag voor Isa (en voor ons).

Er wordt weer bekeken of er een herstart gemaakt kan gaan worden met de fase waarin ze nu zit.

Daarnaast gaat ze voor de allereerste keer een ruggenprik krijgen zonder dat ze volledig onder narcose gaat.

Wel met verdovende zalf en een roesje maar sjeeee, wat was ze (en stiekem wij ook) nerveus.

(via de ruggenprik wordt er hersenvocht uit het ruggenmerg gehaald om te kijken of dat nog kankervrij is, ook wordt er tegelijkertijd drie chemoos in gespoten om te zorgen dat als er foute cellen zitten, die worden aangepakt (en terecht!!)

De bloedwaardes waren nog niet helemaal naar wens maar met wat puzzelen van de oncoloog en een bloedtransfusie van de rode bloedlichaampjes, zou het door moeten kunnen gaan.

Isa deed het die dag wederom super!! Tijdens het aanprikken van de pac (speciaal kastje voor de chemoos en bloedafnames die in haar lijf is gebouwd), prikte de verpleegkundige niet helemaal goed en werd er wat geporreld met de naald. Isa ondergaat het allemaal. Tot de verpleegkundige zegt; Isa dit moet zeer doen, dat mag je dan best zeggen, waarop Isa zegt; maar het moet toch??.. Jezus, wat een kind zeg! Dapper, klein, kwetsbaar en dan zulke uitspraken.

Vervolgens moest ze, lang, wachten op de ruggenprik.

Tussendoor nog les gehad van Petra (de juf van het ziekenhuis), daar tijdens werd ze erg moe en Petra stopte ook eerder.

Tja, als je hb laag is, ben je eerder moe.

Toen werd Isa gehaald voor de ruggenprik. Marco zou in eerste instantie niet mee, hij heeft het niet zo op naalden maar er mochten gewoon twee ouders mee, dus hij toch mee.

Isa werd het een en ander uitgeled en ze deed keurig wat haar gezegd werd.

Roesje via de pac gekregen. Ze werd in de houdeing gelegd en de naald werd in dr rug geprikt.

Daarvoor al lol gehad omdat je van dat roesje ook een soort van dronken wordt.

Nou, Marco had plots twee neuzen, als ze wat vertelde ging dat met dubbele tong.

Ondertussen keek ik of de verpleegkundige het wel goed deden bij dr rug.

Isa viel soms beetje in slaap maar moest ook lachen om de gekke dingen die ze zag.

We hebben nog een stukje video ervan gemaakt (helaas te kort) maar erna erg leuk om terug te zien hoe ze van de wereld was en hoe ze haar best deed om iets te vertellen wat bijna niet lukte..

Ze had er zelf nog de meeste lol om.

Toen we naar huis mochten, kon Isa amper op dr benen staan, nog door het roesje en door de vermoeidheid.

Tja, tillen zou lastig gaan, dan maar een rolstoel... Aii, daar was een schrik-moment. Je zieke dochter met dr prachtige ogen in een te bol snuitje van de medicijnen moet ook nog in een rolstoel.

Even een traan, want dan is ze echt ziek, heeft ze echt kanker, is het een meisje die geen kind kan zijn.

Snel deknop om en er wat van maken.. Racen door de gang, madame wilde het zelf doen.

Bij de wc (nu mogen we echt in de invalide-toilet want ik zit in een rolstoel) zat ze klem tussen de deur, deed Marco vanuit de andere kant ook nog es de automatische deur open.. Isa met rolstoel klem tussen twee deuren.. Pieste bijna in mijn broek van het lachen.

Maar wat deed onze dappere dodo het weer geweldig!! Verpleegkundigen trots, wij nog trotser maar wat een blij (en dronken) snuitje bij Isa dat het afgelopen was en eigenlijk meeviel.

Kralen zijn weer verdiend voor de kanjer-ketting!

Op naar herstel van die klote-kanker!!!