Onvoorspelbare dagen

Gisteren weer een dag naar het Sophia voor de start van de vier chemoos achter elkaar, eerste ruggenprik die niet onder narcose zou gaan maar met roesje, chemo via ruggenprik..

Eerst maar es bloed prikken om de waarden te bezien.

Weer de middelvinger van Isa omhoog naar de bloedprikmevrouw.. Tja, das de beste vinger om in te prikken maar wij hebben er iedere keer nog steeds lol om.

In de wachtkamer wachten op de oncoloog.

Grappig dat je steeds dezelfde mensen tegen komt, zo ook een meisje die een jaar jonger is dan/als (weet ik veel) Isa maar al een stuk verder in de behandeling.

Net als Isa een meisje met humor, levensvreugde en gezonde zenuwen. Er leek een klik te zijn tussen die twee.. Isa wel wat voorzichter in haar contact.

Bijzonder om te zien dat op de afdeling oncologie, het ook gezellig is en er grappen worden gemaakt..

Personeel professioneel maar erg warm en vriendelijk naar de kinderen toe, een oncoloog die bij Isa de juiste aanpak weet, waar ze meer verteld tegen wie dan ook (ze is nogal stil op de afdeling en houdt contact een beetje af bij verpleegkundigen, terwijl je wel aan haar koppie ziet dat ze graag contact wil)

Dat als je ouders spreekt ze gelijk snappen wat je bedoelt, lotgenoten..

Tijdens het gesprek bij de oncoloog blijkt dat de bloedwaardes zo laag zijn dat Isa nu even moet stoppen met chemoos en dat het beenmerg even rust moet krijgen om zo de gezonde cellen weer de kans te geven zich te ontwikkelen.

Dit is een bekend verschijnsel in deze fase dus geen paniek, maar een week uitstel van de behandeling.

We dachten dat we dan naar huis konden maar aangezien we meedoen aan een onderzoek om uiteindelijk kinderen die over een jaar (of wat) leukemie krijgen, een nog betere kans te geven op herstel, bleek dat we toch nog lang moesten blijven voor een indruppelend infuus.

Ach, laatste tijd zijn we profs geworden in flexibiliteit dus toch een lange dag in het Sophia.

"smiddags moesten we helaas nog aan de meiden vertellen dat Jackie was overleden (ons katje van 7 maanden was verdronken).

Dikke tranen alom.. Flexibel in alles, dus ook in verdriet..

"s avonds voor Evi en Isa naar school voor het tien-minuten gesprek.

TROTS op ze, ze doen het naar alle omstandigheden goed! Net als Sam! Drie bikkels van meiden.

Wat een dagen, wat een leven, wat zijn de meiden sterk..