lijntje is dun

In het leven is de strijd tegen kanker beland je in een sleur. De strijd, de pillen, het ritme, het allert zijn. In alles zit dat evenwicht. En dan zijn er momenten dan wordt je uit dat evenwicht getikt. Gister was er dat moment. Thera (uit respect noem ik je gewoon bij je naam) is gister overleden aan longkanker. Zij is een moeder van een meisje uit groep 6, een aanwezige ouder bij de hockey dus afgelopen periode hebben er wel al enkele gesprekken tussen ons (het gezin) en haar (gezin) plaats gevonden. En veel mensen om ons heen kennen haar. Dus in de 2 kanker verhalen (haar verhaal en isa haar verhaal) worden we ook geregeld gekoppeld. En dan is het in ene definitief!

ISa word 'savonds alweer wakker van een nachtmerrie en wil niet meer aleen slapen, School belt op om het overlijden aan ons kenbaar te maken en dat ze er toch iets mee gaan doen in de klas, of ze ergens rekening mee moeten houden.... Aangekomen op school merk ik dat de blikken anders zijn, Henk geeft een knip oog, de gymleraar een handje aan Isa. En ondertussen voel je de pijnlijke blikken de beladen sfeer..... Zit het bij mezelf of is het de ruimte..... Het zal een combinatie zijn. Isa begeleid ik maar extra naar haar klas met Meester Mario het advies gegeven vooral zijn hart te volgen in hoe dit te bespreken. 

Het lijnje is duidelijk heel dun..... Een 'lotgenoot' die de strijd verliest.

En Evi..... vervolgens bracht ik haar naar haar klas, beseffend dat het rete zwaar voor haar moest zijn. Ook zij wordt straks met het verhaal geconfronteerd. Een moeder uit een paralel groep is overleden aan Kanker... Hoe zou het bij haar binnen komen... als zusje van Isa..... Ook haar een extra knuffel gegeven en laten blijken dat ik van haar houd.....