ff bijpraten
Afgelopen periode was niet de gemakkelijkste. Ik merk het vooral aan mijn moe zijn. Mijn concentratie is minder en leef echt bij de dag.... bij het uur. Kan wel een afspraak voor over een week maken maar dan moet ik hem ook heel gauw opschrijven anders vergeet ik het. Zodra deze genoteerd is, is deze alweer vergeten tot het moment dat het daar is en dat is eigenlijk vroeg genoeg.....momenteel!
Zo ging het ook met de vakantie... Zouden we nog op vakantie gaan, kan dat wel...???? wanneer dan...... Na veel puzzelen, uitstellen en er nog maar een nachtje over slapen werd er idd het een an ander geboekt (stak van te voren) of eigenlijk gepland. Zo belanden we in Landsmeer (vanwege AJAX-feye) en vervolgens in Zeeuws-Vlaanderen. Het was heerlijk. Ondanks dat we toch niet helemaal los kwamen van de gesprekken rondom Leukemie en kanker was het er even uit... ff los.... even niet hoeven te plannen. Gewoon leven bij de dag, bij het uur, bij de minuut. Enhet mocht, het kon...... Zalig!
Tja, dan kom je weer terug en moesten we de dag erop naar het ziekenhuis. Onze aankomst was al niet ongemerkt gebleven. We kregen meerdere buurtjes op bezoek, vriendinnetjes ed.... kortom een pittige thuiskomst. Dat werd bekrachtigd door dat we donderdag weer naar het ziekenhuis toe moeten..... Met een harde ruk waren we weer terug. De vakantie was voorbij en de harde werkelijkheid was weer begonnen.
Zoals vele van jullie mij kennen.... ik ben geen klager!..... Maar dit gaat je echt niet in de koude kleren zitten. De herhadelijke ruzies met Isa, niet omdat zij iets niet wil maar uit onmacht, de keiharde opmerkingen, het steeds weer van elkaar overnemen, de wanhoop, soms zelfs de paniek.... het zijn kleine momentjes die mij (en ik weet zeker ook Nicole) diep in de ziel raken. Isa die dan huilend naar de wc loopt... Ik blijf even in de woonkamer achter met een kopje koffie en een gevoel van 'ik wil dit leven niet'.... maar er is geen keuze..... Ik moet door. Leeg! maar moet door!
En dan was er even de vakantie... een klein momentje van opladen...... En door het weer terug getrokken worden in de werkelijkheid besef je maar dat het inderdaad een heel klein momentje was.
En dan besef ik ook dat 'houden van' diep gaat.....Heel diep......Zo diep dat ik door ga... door ga tot ik erbij neer val! (maar ik sta nog hoor!) ;-)