doodsbenauwd

3 wkn na de diagnose hadden we tijdens het eten een gesprek met Sam en Isa over de dood. Een onderwerp wat je eigenlijk niet met je kinderen wilt bespreken maar het schijnt bij de leukemie te horen. Sam kwam met de vraag hoe het zou zijn als Isa dood zou zijn. Een heftige vraag die insloeg als een bom. En toch ook een vraag waar we niet aan wilde maar zeker ook in onze gedachte is geweest. Het heftige is tevens aan deze vraag dat Sam, in al haar goedheid, hier waarschijnlijk dagen mee gelopen heeft en nu eindelijk durfde te uiten. 

Vandaag deed vervolgens Isa een boekje open: Isa zat op de bank en vertelde dat ze de eerste dagen bang was om dood te gaan.Dat als ze zou gaan slapen ze niet meer wakker zou worden. Dat was tevens de reden om elke avond tegen ons te zeggen dat ze heel veel van ons hield. Deze angst is nu iets minder geworden. Ze geeft aan dat ze het gaat overleven en hoeft het dus niet altijd meer te zeggen. Dit zijn toch geen onderwerpen, levensgedachtes en gevoelens waar je wilt dat een meisje van 11 jaar serieus over na gaat denken. Met wat voor een angst en onzekerheid moet zij geworsteld hebben en nog moeten worstelen. Ze lijkt zo sterk en alles goed te ondergaan. Later op de avond zei ze: "Hoe komt het dat je je zo veilig voelt bij je ouders? " Kijk... dat zijn betere gesprekken!!!!!