Impact

Ondanks dat we nog maar in het begin staan van de behandeling kan ik al zeggen....In het begin! In het begin leef je van uur naar uur. Alle vastigheid is onder de voeten weg. Niet wetend wat er het volgende uur zal gaan brengen. Een ziekenhuisopname springt in dat gat. Zij delen dan de zorg om je kind en bieden jezelfs structuur een houvast. Iets wat ik nu soms nog mis als we thuis zijn... Je krijgt bijna heimwee naar het ziekenhuis.

Die impact heeft het geheel op Isa haar leven en ook op ons leven. Het is een constant aftasten hoe het met Isa gaat, hoe het met de andere meiden staat en zelfs hoe het met Nicole of mezelf gaat. Het aandacht verdelen is veel intensiever, de zorg voor elkaar is veel zorgzamer. Daarnaast is de hang om houwvast, de zekerheid dat je er als liefhebbende ouder er staat ernorm toegenomen. Extra knuffels, een stoeipartijtje, het springen op de trampoline maken dat we nu nog meer naast ons kinderen gaan staat. Deze momenten zijn van alle kanten intensiever. Simpelweg boodschappen doen maken zelfs dat je tijdens het shoppen in eens een handje voelt, je arm wordt beetgepakt. Tuurlijk uit liefde maar nu juist als vraag om steun. 'Pap, help me' wordt er op die manier gezegd. Het alles heeft een vergaande impact op een ieder van ons. Tot in onze diepste vezels van ons bestaan, niet alleen voor dit moment maar waarschijnlijk voor de komende behandeling.